Bałam się macierzyństwa z wielu powodów. Tych wyimaginowanych, jak fakt, że nie polubię wybranki serca mojego syna. I tych bardziej realnych, jak rozstępy. Rozstępów nie mam, więc jest szansa, że wybranka serca będzie ogarnięta.
Jednak, tak daleko pod skórą, głęboko ukryte pod kośćmi miałam inny lęki. Na przykład lęk, że będę złą mamą. Tylko, co znaczy zła? I, żeby była jasność - omijam temat patologii - bicia, porzucania dzieci - bo próbuje nie przeklinać. Zła mama, to mama nie słuchająca. Taka, która nie jest otwarta na potrzeby swojego dziecka. Na dialog z nim. Taka, co robi tylko to CO SAMA uważa za słuszne i stosowne. W takiej relacji nie ma rozmowy o oczekiwaniach obustronnych. Jest tylko pole oczekiwań JEJ. Pole pełne roszczeń, niespełnionych ambicji i braku pewności siebie. Taka rodzicielka nastawiona jest na egzekwowanie posłuszeństwa, bo myśli, że w tej relacji jest hierarchia. Jest ktoś, kto jest wyżej i ktoś kto jest niżej. Taką, nie chciałam być. A potem poznałam JEGO. Położyli go koło mnie i już wiedziałam, że on też zasługuje na szacunek. Nie tylko ja mówię, on też. Ja słucham i on też. Ja mam oczekiwania i potrzeby. On też. Mogę odmówić, on też. Nie czuje się źle, gdy mówi "nie" na moją propozycje buziaka lub wspólnego wyjścia. Nie podburza to mojej pewności siebie. Jestem jego mamą, kocham go i on kocha mnie. Niech ma szansę wyrazić siebie. Chcę być mamą, która mu to umożliwi. Będę słuchać i będę ze wszystkich sił chciała poznać jego. Tego prawdziwego gościa, który jest tam w środku, a nie tego, którego złej matce wydaje się, że musi ulepić na swoje podobieństwo.
Komentarze
Prześlij komentarz